سالهاست که مسلمانم، رو به کعبه می ایستم ؛ با خدا حرف می زنم و خدا با من حرف می زند؛ سکوت می کنم و فریاد سکوت می شنوم ؛اما...

می خواهم این بار درحرف زدنم وحرف شنیدنم تجدید قوا کنم ، تمام جانم را گوش کنم و تمام روحم را چشم و دلم را زبان؛  آنگاه حرف بزنم ، جواب بگیرم و مشاهده کنم حرفهای تکراری را و حرفهایی را که اصلا تا به حال ندیده ام و صدایی را که تا به حال نشنیده ام ؛ پس

 رو به اولین پنجره ای که برایم باز می شود می  ایستم   مثل همیشه ، مثل هیچ وقت ...

از حرف زدن خسته شده ام ، خدایا!... حرف بزن با تمام وجود سراپا گوشم!

آری زبان من از توصیف تو عاجز است، که؛ در وهمِ من هم بزرگی تو نمی گنجد. آخِر پروردگارا! من نه آنم که تو اشرف مخلوقاتش خوانده ای؟ پس این همه حقارت و ذلالت از آن کیست که در من ریشه دوانده؟ من نه آنم که جانشین خداوندی توام؟ پس این همه تاریکی و ظلمت چیست که بر من سایه افکنده؟

من نه آنم که درباره اش فرمودی ”نَفَختُ فیهِ مِن روحی“ ؟ پس این وسوسه ها از آن کیست که روح مرا با خود به زیر می کشد؟ من نه آنم...

خدایا! اعتراف می کنم که من خود را به واسطۀ گناه حقیر کردم، به واسطۀ جهل روشنایی را برای خودم به تاریکی مبدل کردم، به واسطۀ هوای نفس شیطان را بر خود مسلط ساختم و...!

اما...اکنون در برابر تو حاضر شده ام تا دو رکعت با تو آشنا شوم...

خدایا فرصت این حضور را بر من ببخش؛ یک قنوت عشق از من بپذیر و یک سجده اخلاص به من عطا کن!